De 4 Bestanddelen Van Paddo’s

Kun jij de vier belangrijkste bestanddelen uit hallucinogene paddenstoelen noemen? We veroordelen je niet als het antwoord nee is. Studies naar paddo’s zijn jammer genoeg beperkt. Toch is het belangrijk om elementaire kennis te hebben over de fascinerende stoffen die erin zitten.

De meeste psychonauten zijn wel bekend met psilocybine, het belangrijkste psychoactieve ingrediënt van paddo’s. Psilocybine wordt in grote doses gebruikt door recreatieve gebruikers. Maar ook in microdoseringen door innovatieve ondernemers uit Silicon Valley. Psilocybine wordt dus volop gebruikt. Maar wat doet het eigenlijk?

Om psilocybine goed te kunnen begrijpen, is het evenzo belangrijk de andere chemische bestanddelen uit paddo’s te kennen. Deze zijn namelijk van invloed op de legendarische effecten van psilocybine. Feitelijk zitten er vier hoofdbestanddelen in een paddo. Dat zijn psilocybine (4-phosphoryloxy-N,N-di-ethyltryptamine), psilocine (4-hydroxy-N,N-dimethyl-tryptamine), baeocystine (4-phosphoryloxy-N-methyltryptamine) en norbaeocystine (4-phosphoryloxytryptamine).

Mensen die een hekel hebben aan scheikunde, worden wellicht wat benauwd van deze termen. Het belangrijkste dat je moet weten, is dat het samenspel tussen deze chemicaliën uiteindelijk verantwoordelijk is voor de veelzijdige effecten van paddo’s. Laten we elk van deze bestanddelen en hun invloed op de trip eens bekijken.

PSILOCYBINE

Het is geen verrassing dat psilocybine het bekendste stofje uit paddo’s is. De verbinding zit in meer dan 200 verschillende soorten, waarvan er meer dan 100 tot het geslacht Psilocybe behoren. Het bestanddeel maakt meteen duidelijk dat een paddenstoel psychoactieve effecten opwekt.

Hoewel je misschien psilocybine neemt om high te worden, produceert het eigenlijk geen psychoactieve effecten. Dat doet psilocine. Tenslotte is psilocybine een zogenaamde pro-drug. Dit is een stof die na inname onmiddellijk wordt omgezet in een actieve verbinding. In dit geval is die verbinding psilocine. Vervolgens interageert psilocine met serotoninereceptoren in de hersenen (zo meteen meer daarover).

De beroemde Zwitserse scheikundige en legendarische psychonaut Albert Hofmann (bekend van LSD) is verantwoordelijk voor het synthetiseren van psilocybine (en dus psilocine). Dit deed hij uit het Mexicaans kaalkopje in 1958. Deze gebeurtenis werd later opgenomen in zijn patent uit 1963. Helaas is er sindsdien maar weinig onderzoek naar de stof verricht. Pas recent is er door mainstream media verslag gedaan over de potentiële gezondheidsvoordelen van psilocybine. Denk hierbij aan het bieden van gemoedsrust aan terminale patiënten. Ook zou het depressiesymptomen verlichten bij alcoholisten.

Ondanks deze potentiële toepassingen is psilocybine als middel van Lijst 1 een verboden stof. Daardoor krijgen maar weinig proeven legale of financiële steun.

PSILOCINE

Wellicht niet zo geprezen, maar zeker zo belangrijk als psilocybine is psilocine. Deze stof komt effectief voor in verse en gedroogde paddenstoelen, echter in veel geringere concentraties. Psilocine is vrij instabiel en vormt blauwe en zwarte plekken onder invloed van zuurstof.

Psilocine wordt voornamelijk gevormd door het proces van defosforylering, waarbij een fosfaatgroep wordt verwijderd. Voor de paddogebruiker komt het er in feite op neer dat psilocine actief wordt zodra het lichaam psilocybine metaboliseert. Vervolgens werkt psilocine als agonist (of partiële agonist) in op de serotoninereceptoren 5-HT2A, 5-HT2C, en 5-HT1A.

Dit resulteert in wat gebruikers ervaren als een psychedelische trip. Mensen beleven hierbij vaak overeenkomstige effecten. Denk aan euforie, een verhoogde hartslag en synesthesie. Toch werkt psilocine bij elke persoon anders. Alles, van de mate van tolerantie tot de set en setting, heeft een sterke invloed op de ervaring. Er spelen zowel fysieke als mentale variabelen mee die alle kanten op kunnen.

BAEOCYSTINE

Als je bekend bent met baeocystine, gefeliciteerd! Je bent goed op weg om je aan te sluiten bij de hogere echelons van wijze psychonauten. Baeocystine is een structurele analoog van psilocybine. Dit wil zeggen dat beide vrij vergelijkbaar zijn qua chemische structuur. Ze verschillen slechts een methylgroep. Zodoende zou baeocystine een vergelijkbare psychoactieve ervaring opwekken als psilocine. Hier is echter alleen anekdotisch bewijs voor. Namelijk uit het boek Magic Mushrooms Around the World van Jochen Gartz. Hij omschrijft hoe een 10mg dosis van baeocystine dezelfde effecten heeft als eenzelfde hoeveelheid psilocine.

Baeocystine is in 1968 door Leung en Paul gesynthetiseerd uit de Psilocybe baeocystis. Helaas is er een gebrek aan onderzoek naar de stof. Hoewel de structuur vergelijkbaar is met psilocine, kan het verschil een grote impact hebben op hoe baeocystine gemetaboliseerd wordt. En daarmee ook op de algehele effecten op lichaam en geest.

NORBAEOCYSTINE

Net als baeocystine is norbaeocystine een zeer mager bestudeerd stofje. Het komt in kleine hoeveelheden voor in een groot aantal soorten hallucinogene paddenstoelen. Deze tryptamine alkaloïde is een afgeleide van baeocystine, wat dus een afgeleide van psilocybine is. Het is heel lastig het precieze mechanisme te bepalen achter norbaeocystine na het eten van paddo’s. Door restricties op wetenschappelijke studies naar de voornaamste bestanddelen in drugs eind jaren ’60 en begin jaren ’70, is onderzoek naar paddo’s volledig stil komen te liggen.

Ondanks dat er nauwelijks onderzoek is gedaan naar norbaeocystine, staat het nog altijd op Lijst 1. Toegang tot en studie van de stof is hierdoor lastig.

WAAROM HEBBEN WE NIET MEER INFORMATIE?

We kunnen op zijn minst stellen dat alle vier de bestanddelen essentieel zijn voor het creëren van wat we een psychedelische trip noemen. Sommige mensen begrijpen misschien niet waarom het zo belangrijk is meer te weten over andere moleculen dan psilocybine en psilocine. Wetenschappers en patiënten wachten echter met smart tot de poort naar onderzoek wordt geopend. Onderzoekers zijn vanzelfsprekend benieuwd hoe de wisselwerking van afgeleiden van psilocybine de diverse paddo's en hun algehele effecten beïnvloedt.

Zodra we meer informatie hebben over hoe deze moleculen werken, kunnen we echt gaan kijken of ze medisch toegepast kunnen worden. Daarnaast wordt hiermee het besluit om paddo's al dan niet te nemen, ook voor de recreatieve psychonaut, makkelijker. Zo weet je welke concentraties van elke stof er in een monster zitten. Tevens zijn de effecten hierdoor beter objectief te meten en registreren.

Het is belangrijk op te merken dat paddo’s als veiligste recreatieve drug uit de bus komen bij de Global Drug Survey van 2017. Bovendien wordt psilocybine niet geassocieerd met afhankelijkheid, drang of ontwenning. Het is slechts een kwestie van tijd voordat we een schat aan informatie over alle vier deze bestanddelen hebben.